Nieuwe gedichten

Onrustig

je loopt rondjes in het bos

dat je kent alsof je

verdwaald ben

je bent niet alleen

er zijn er die groeten

maar je taalt niet naar

aandacht

het dor drijvend blad

op de plas is veelzeggend

je ziet het niet zoals je

meer dingen ziet die

je eerder niet zag

twee oude mensen

twee stokken in één hand

twee honden niet aangelijnd

twee gevleugelden luchtig

op afstand

je doolt er rond

vluchtig – onrustig het is

de tijd van de overgang

Piet Hardendood 03-02-2025

Bestaansminimum

hoe het stokt van binnen

geen zinnen voorhanden

geen brand op de lippen

het bidden verleerd

het vergissen in

verleden en toekomst

hoe het stokt

een vlok sneeuw die

geen winter meer weet

binnenin mij het kind

zoekgeraakt is

verdwaald in een eeuw

waar blindheid hoogtij viert

hoe het stokt de taal

de woorden

geen

in der minne geschikt wordt

de ziel

schraal als de geest van de tijd

ligt ondergedompeld in

zinloos gemompel dat

nog niet eens zonde mag heten

hoe het stokt binnenin mij

waar huiver steeds moeizamer

kruipt op de knokels van hoop

brood voor het hart slechts met

zuurdesem rijst

waar – waar toch is er een stem

die de weg wijst

Piet Hardendood april 2024

Onbegonnen begin

het licht getinte morgenlicht

het bidden van een vroege vogel

de prooizucht

het kindje dat nog slaapt

dat en het gerucht dat

de kogel door de kerk is

uiteindelijk er niemand geraakt

geraakt is

het leven slechts een doorgaand

begin blijkt te zijn

hoe de dag ook is begonnen

Piet Hardendood april 2023

Uit Steen

hij komt

schoorblootvoets

stoot hij zich aan

vooringenomen bloei

maar hij komt

ondanks de weg vol butsen

opgetrokken stutten

rokken net tot op

het geniep van de hiel

soms knielt hij uit

nederige zelfverzekerdheid

wetende dat zijn tijd komt

komt

binnen het binnenkort dat

ooit verten behelsde

alle knellende banden zijn

bijna verbroken

hier en daar klinkt al

zijn naam

straks breekt hij open

uit de schede der aarde

houdt niets hem meer tegen is

heel de wereld een bloeiende

gaarde geworden

opengebersten uit

bloedvloeiend steen

Piet Hardendood April 2023

Andere kijk

geloven de tijd niet

zou willen verzetten

wijzer willen zijn dan

de kleine die zich verstopt

lafaard

lang duren zal het niet

duizend jaren zijn als

één dag staat er ergens

geschreven

schuif je bij blindvaren

verantwoordelijkheid af

ach tijd hoe kwaad ook

in het licht van

de eeuwigheid is het

niet alleen oneindig

ook anders

Taaltroost

als je nog ergens bent

laat het dan in de taal zijn

daar waar dood

zij het met moeite wellicht

zijn verhaal kwijt zou kunnen

ik verfoei het standaard

ik mis je

je moet de taal niet verdunnen

dan eerst maar gummen

wachten tot woorden

zich aandienen als de eerste

van toen

woorden die

het verdriet zachter maken

Piet Hardendood februari 2023

Zijn

langzaam raakt

mijn binnenste

steeds meer aan

het doodse

het zeer dan van

het een dan van

het ander roept

steeds meer pijn op

op

momenten waarop

je het niet verwacht

soms

soms zijn er

tenten opgezet om

een wijle te verblijven

tijdelijk

datgene te verzachten

wat ziel mag heten

doch hier in dit even

zijn wij geroepen te

ontstijgen aan de

tijdelijkheid der dingen

ons in kringen te

begeven van

de eeuwigheid

Piet Hardendood februari 2023

De oude verhalen

ze lopen uit boeken weg

de deur uit

steken de straat over

klinkers voegen zich

naar hun taal

ooit droegen de verhalen

jou je droomwereld in

kroop schroom weg onder

een deken

was je kerel

geloof in de toekomst

stond

op de kaft geschreven

je was er door

gegrepen

bleek tijd

een vondst te zijn aan

slijtage onderhevig

wat rest is

stage lopen in een

wereld waarin vragen

stapelbaar zijn als

boeken op een

wankele plank

Piet Hardendood januari 2023

Lichtval

het spaarzame licht

wervelt traag

door de straten

zweeft door stegen als

een volleerd jongleur

vlijt zich in plooien neer

tussen kale takken van

verlangen

alsof het

wil berusten in het

trage jaargetij dat alleen

nog maar de naam

van winter dragen mag

en ergens in het gindse

lijkt het voorjaar zich

al aan te dienen

al zal de wens hier wel

vader van de gedachte zijn

Piet Hardendood Januari 2023

Onwerkelijk

er is geen herkenning meer

geen werkelijk weten

soms komt er een kind terug

uit vroeger

dat moeder allang dood is

daar leef je niet mee

je vangt muziekklanken op die je

ontglippen

versterven voor dat het stem krijgt

op je wankele lippen

schuifel je door het leven

beperkt door het heelal van verleden

zet je nergens je zinnen meer op

dan alleen dat je naar huis wil

Vrijuit

zal ik – zal ik

je aanraken je

naam ter sprake brengen

zal ik

nu je zo breekbaar

aanwezig bent in je

diep liefste geheimen

je noemen

zal ik

nu het zwaarder weegt

dan het gewicht

ooit

door jou in de schaal gelegd

durven

durven

nu het te zwaar weegt

voor handen – hoofd en hart

maar nu

nu je bent vertrokken naar

een hemel zonder sterren

zou ik van je kunnen houden

ja dat zou ik mits ik

stem mag zijn zonder gezicht

opdat jij

jij mij vrijuit kan

komen halen opdat we

samen zijn echt samen

Piet Hardendood December 2022

Op deze website wordt regelmatig gewerkt aan nieuwe items en een andere indeling.

Op niet al te lange termijn ga ik weer aan de slag met tekst en nieuwe items.

Nieuwe gedichten

Na de grijze dagen

hoe de dagen zich schuilhouden in

het versleten blazoen van de winter

het gindse verdwijnt in een

bezoedelde deken van mist

wij binnen blijven alsof we

voorvoelden dat ook wij slechts

schimmen zouden zijn in het

gevecht met de tijd welke vertikt om

ook maar even stil te staan deze dagen

nog wagen ze zich niet aan het licht

nog niet

dus zullen we ze liefdevol dragen tot aan

het prille blazoen van de lente tot aan

het testament vanwaar het vergezicht wenkt

06-01-2025

Klaaglied

wat anders

wat anders zou ik nog beschrijven

dan het beklag van de dood

nu wat uit haar schoot was

voortgekomen zo vroeg

koudlijvig is geworden

onder de zomen van

de aarde is geschoven

zeg mij – wat anders

nu de dood zijn angel

in mijn vlees gestoken heeft

verlangen naar wie of wat dan ook

gebroken leeft in alle dagen die

na deze anders zijn

zeg mij – wat anders

nu mijn ziel ineen krimpt

de dood zich handenwringend

hecht aan het binnenst van

mijn nieren alsof ook ik

zeer binnenkort

zijn prooi zou zijn

zeg mij

wat anders zou ik nog beschrijven

nu ik

aan den lijve ondervinden moet

hoe bloedeloos de eersteling

ons voorging in de groeve

zeg mij hoe

nu al wat ons ooit aan hoop

gepredikt is

vooralsnog een wending heeft

genomen en bitter

gal aan het al zure edik

toegevoegd is

om te verdoven

zeg mij – red mij

Waarin we verkeren

ach deze wereld

roerloos van oorlog

gewekt uit de slaap

van weleer

ach deze wereld

los van een god die

bedacht opnieuw

aan de bak moet

ach deze wereld

roerloos verdwaald

in het geweld van

de tijden waar ingewijden

teren op het verhaal

van een duif

deze wereld ach

hij zal het wel redden

evenals hij waarvan

het verhaal gaat

dat hij roerloos aan

het kruis hing

vanwege

het lege lawaai

Piet Hardendood september 2024

Kantelpunt

het zijn de resten die mij

somber stemmen

de laatste stukjes

het beste dat geweest is

het zijn de wonderen

die waren

het licht dat zich langdurig

van zijn vroegste kant

liet zien

het spreken over

misschien nog even de

doodse akkers die

geen leven dragen

enkel diepe striemen van

het oogsten

het naakte dat

ontleed zich kleed als

verdienmodel tegen

die verrekte kou

ach ja ik weet het

het is het spel van de

seizoenen echter

ik heb iets tegen

dat sombere

dat ontgroenen

Piet Hardendood oktober 2024

Kom

kom

binnen

zwaai de blinden open

kom nu het druipen

heeft gedropen

wat gevloeid heeft is

gevloden

kom

open mij

als kind aan huis

ontmoet mij

in de verste hoeken

in de dichtstbijzijnde

kom van een omhelzing

kom

daal in mij af

neem van hetgeen dat

nog op schalen ligt eerder

niet eetbaar scheen

kom

daal af mijn liefste

stap voor trede

negeer de

valse redevoering van je

tweeledigheid

kom vat moed

begroet de nieuwe mens

in al zijn tederheid

Piet Hardendood augustus 2024

Komst

naakt op het randje

ligt liefde te slapen

alsof het twijfelt aan de echtheid

ten tijde van ontwaken zal

het licht haar teder strelen

in het vast geloof dat ze

daartoe is geschapen

liefde en licht ze beseffen beiden

dat

slechts geduld hen in kan wijden

in het geheim van samenzijn

wat voortijds afspeelt

enkel schijn

de tijd pas daar is als de dag

ontbloot van naaktheid

aanbreekt

Piet Hardendood juni 2024

Bloeistress

ik weet nog

hoe groen het gras was

hoe onze liefde bloeide aan

de hoge kant

de zon die gloeide op

onze blanke huid

hoe het geluid van

vroege vogels ons

verleidde

o ja

voortijds is er ingezaaid

wisten wat in het verschiet lag

nee

lieten het niet aan het

toeval over

het moest en zou

de tijd niet opgeschoven

ik weet nog hoe hoog

hoe groen het gras was

wij aangekleed niets om het lijf

een ketting knoopten van

de voorjaarsmadelieven

een voor jou en een voor mij

voor om het lijf

Piet Hardendood september 2024

Achter je dacht je

de geluiden herkennen

in de wind als

zij los geraken

rondom een huis

wegkruipen laf is

en je niet weet waar

je het kind

hebt gelaten

toch weet je

dat hoekje nog

kin op je knieën of zelfs

je hoofd er tussen

dat zij kwamen kussen

bij geval en

de ramen ontdeden

van geesten

de geluiden

je weet nooit of

ze blijven

waar heen gaan

ook niet nu je

groot bent

dat ben je toch

Piet Hardendood september 2024 

In het midden van onze tijd

dat van boven die wieg

is lang geleden

daarvoor was dat korter

de hemel ook wel hemeltje

genoemd plooide bij verrassing

jouw vroege glimlach

uren stonden we er

als in een eeuwigheid

althans zo voelde het

onder dat hemeltje op de

aarde beneden was er een

hemel boven geloofden we

we reikten ernaar alsof

we erbij konden – is er sinds

enige tijd het besef

dat er geen andere

hemel bestaat dan boven

die wieg

was

Piet Hardendood september 2024