taal van verbeelding
Nieuwe gedichten
Bestaansminimum
hoe het stokt van binnen
geen zinnen voorhanden
geen brand op de lippen
het bidden verleerd
het vergissen in
verleden en toekomst
hoe het stokt
een vlok sneeuw die
geen winter meer weet
binnenin mij het kind
zoekgeraakt is
verdwaald in een eeuw
waar blindheid hoogtij viert
hoe het stokt de taal
de woorden
geen
in der minne geschikt wordt
de ziel
schraal als de geest van de tijd
ligt ondergedompeld in
zinloos gemompel dat
nog niet eens zonde mag heten
hoe het stokt binnenin mij
waar huiver steeds moeizamer
kruipt op de knokels van hoop
brood voor het hart slechts met
zuurdesem rijst
waar – waar toch is er een stem
die de weg wijst
Piet Hardendood april 2024
Onbegonnen begin
het licht getinte morgenlicht
het bidden van een vroege vogel
de prooizucht
het kindje dat nog slaapt
dat en het gerucht dat
de kogel door de kerk is
uiteindelijk er niemand geraakt
geraakt is
het leven slechts een doorgaand
begin blijkt te zijn
hoe de dag ook is begonnen
Piet Hardendood april 2023
Uit Steen
hij komt
schoorblootvoets
stoot hij zich aan
vooringenomen bloei
maar hij komt
ondanks de weg vol butsen
opgetrokken stutten
rokken net tot op
het geniep van de hiel
soms knielt hij uit
nederige zelfverzekerdheid
wetende dat zijn tijd komt
komt
binnen het binnenkort dat
ooit verten behelsde
alle knellende banden zijn
bijna verbroken
hier en daar klinkt al
zijn naam
straks breekt hij open
uit de schede der aarde
houdt niets hem meer tegen is
heel de wereld een bloeiende
gaarde geworden
opengebersten uit
bloedvloeiend steen
Piet Hardendood April 2023
Andere kijk
geloven de tijd niet
zou willen verzetten
wijzer willen zijn dan
de kleine die zich verstopt
lafaard
lang duren zal het niet
duizend jaren zijn als
één dag staat er ergens
geschreven
schuif je bij blindvaren
verantwoordelijkheid af
ach tijd hoe kwaad ook
in het licht van
de eeuwigheid is het
niet alleen oneindig
ook anders
Taaltroost
als je nog ergens bent
laat het dan in de taal zijn
daar waar dood
zij het met moeite wellicht
zijn verhaal kwijt zou kunnen
ik verfoei het standaard
ik mis je
je moet de taal niet verdunnen
dan eerst maar gummen
wachten tot woorden
zich aandienen als de eerste
van toen
woorden die
het verdriet zachter maken
Piet Hardendood februari 2023
Zijn
langzaam raakt
mijn binnenste
steeds meer aan
het doodse
het zeer dan van
het een dan van
het ander roept
steeds meer pijn op
op
momenten waarop
je het niet verwacht
soms
soms zijn er
tenten opgezet om
een wijle te verblijven
tijdelijk
datgene te verzachten
wat ziel mag heten
doch hier in dit even
zijn wij geroepen te
ontstijgen aan de
tijdelijkheid der dingen
ons in kringen te
begeven van
de eeuwigheid
Piet Hardendood februari 2023
De oude verhalen
ze lopen uit boeken weg
de deur uit
steken de straat over
klinkers voegen zich
naar hun taal
ooit droegen de verhalen
jou je droomwereld in
kroop schroom weg onder
een deken
was je kerel
geloof in de toekomst
stond
op de kaft geschreven
je was er door
gegrepen
bleek tijd
een vondst te zijn aan
slijtage onderhevig
wat rest is
stage lopen in een
wereld waarin vragen
stapelbaar zijn als
boeken op een
wankele plank
Piet Hardendood januari 2023
Lichtval
het spaarzame licht
wervelt traag
door de straten
zweeft door stegen als
een volleerd jongleur
vlijt zich in plooien neer
tussen kale takken van
verlangen
alsof het
wil berusten in het
trage jaargetij dat alleen
nog maar de naam
van winter dragen mag
en ergens in het gindse
lijkt het voorjaar zich
al aan te dienen
al zal de wens hier wel
vader van de gedachte zijn
Piet Hardendood Januari 2023
Onwerkelijk
er is geen herkenning meer
geen werkelijk weten
soms komt er een kind terug
uit vroeger
dat moeder allang dood is
daar leef je niet mee
je vangt muziekklanken op die je
ontglippen
versterven voor dat het stem krijgt
op je wankele lippen
schuifel je door het leven
beperkt door het heelal van verleden
zet je nergens je zinnen meer op
dan alleen dat je naar huis wil
Vrijuit
zal ik – zal ik
je aanraken je
naam ter sprake brengen
zal ik
nu je zo breekbaar
aanwezig bent in je
diep liefste geheimen
je noemen
zal ik
nu het zwaarder weegt
dan het gewicht
ooit
door jou in de schaal gelegd
durven
durven
nu het te zwaar weegt
voor handen – hoofd en hart
maar nu
nu je bent vertrokken naar
een hemel zonder sterren
zou ik van je kunnen houden
ja dat zou ik mits ik
stem mag zijn zonder gezicht
opdat jij
jij mij vrijuit kan
komen halen opdat we
samen zijn echt samen
Piet Hardendood December 2022
Eindzege
deze nacht
hij wil uitbater zijn van
de gebroken ziel
kniel riep hij
kniel voor mijn duister
aangezicht
en de ziel knielde
luister
luister jij ontzielde
licht zal je niet meer zien
zelfs misschien wordt
aan je oog onttrokken
alsof hij niet wist
dat hij loog
en hij boog wat naar voren
siste als de slang van ooit
ziel jij vermiste beginneling
kind van het legioen
uit de hoge
ik zal je zogen met mijn
adellijk kwalijk bloed
opdat
je niet zijn zal waartoe de
vader je geroepen heeft
doch
toen galmde de ziel
't zal niet schadelijk zijn
slechts drie dagen zal het
door mijn aderen stromen
dan zal ik herkomen
weer evenknie zijn van de vader
Piet Hardendood december 2022
Onzeker
het is begin eindejaar
het weifelend licht
haalt wantrouwig zijn
schouders op nu het
lengen van de dagen
nog niet zichtbaar is
verblijft het vooralsnog
een aantal dagen op
de grens van
heden en verleden
wil zo lijkt de toekomst
mijden nu
verlangen wankelt in
de onzekerheid der tijden
Piet Hardendood december 2022
Doodzwijgen
liefste nu is de tijd dat je
stervend aan de bomen hangt
niet wetend hoe lang dat
duren zal
hoe zwaar de uren zullen
zuchten
in het afhankelijk besef
van hoe de wind zal waaien
toen in het voorjaar
toen je kind was – groeide
nog niet wist hoe laat het was
had ik op zijn minst een
poging kunnen wagen het
leven uit te leggen
was voor de werkelijkheid
Oost-Indisch doof en blind
ik die weet zou kunnen hebben
van de tijd
ik
had je moeten zeggen dat je
als onbeschreven blad je
neer zou moeten leggen bij
de plek waar wind je brengt
Piet Hardendood november 2022
Als we 't niet meer weten
de winter staat op de stoep
samen met sinterklaas de
kerstman arriveert wat later om
drukte te voorkomen – immers
je kan de slogan dromen
later wachten ze gedrieën op
het ijs aan de overkant
dat bij voorbaat niet
wil breken ondanks de cadeaus
het zingen over vrede
al dat soort dingen
ze gaan toch maar naar binnen
waar schoenen zijn gezet en
kerstboom brandt
zo met zijn drieën moet dat kunnen
al is het ijs nog niet gebroken
zitten de kinderen met
opgetrokken knieën te wachten op
wie 't eerst iets zegt
Piet Hardendood december 2021
Mens
dat graf ook wieg kan zijn
geboortebrief uit dood verrezen
leven tot
herlezen uitgedaagd wordt en
ongevraagd verwondering wekt
hoe anders zouden wij genezen
van het verdoemde denken dat
het oude ophoudt te bestaan
we zouden onnodig
onze naam verloochenen die
steeds weer ons vernoemd
tot mens
Piet Hardendood oktober 2022
Samenvoegen
ze nestelt zich tegen me aan
het beste van twee werelden
voegt zich samen als
namen in een geboorteregister
wisten toen nog niet hoe de
wereld worden zou die al was
in loop der tijd
klinken nieuwe namen op
kinderen die hetgeen wat murmelend
op de lippen ligt verstaan
het nestelen houdt aan het
beste van twee werelden
doet een geste vermoeden alsof
bezield verlangen een
andere route aan wil vangen
dat van de lange duur
moet maar eens afgelopen zijn
nestelen moet vruchtbaar raken
bloed een band worden dat
loslaten verfoeit
uitvliegen
een weerkerende daad
van voeden zijn
van liefde
van weet hebben
van de bron die nooit opdroogt
nestelen wil schoot aan schoot
het beste van twee werelden
samenvoegen
Piet Hardendood oktober 2022
Wennen
lang geleden al
liet je de dood als
harde leerschool bij ons achter
de tijd verzacht wel enigszins
maar toch
die leegte vol herinnering blijft
weten er geen raad mee
het ziekbed dat
ook sterfbed werd
je at niet meer
een keuze
toch bleef je treuzelen
doodgaan moet nu eenmaal
wennen – dat grapte je toch
het is lang geleden
maar desalniettemin
de leegte hangt hier ingelijst
aan een stalen spijker
uit jouw blikken doos
door mij erin gehamerd
recht op zijn kop
zoals ook jij dat deed
en iedere keer als ik er langsloop
is het alsof je knipoogt
Piet Hardendood augustus 2022
Onzeker
het plaatsje
de tuin
het is er stil
klinkers zwijgen tegen hun
gewoonte in afscheid
de geranium bloeit zijn
laatste ademtocht
het pochen is voorbij
langzaam trekt de zomer
zich terug in de schuilhut van
de oud geworden schaduw
gaan er laatjes open
roepen blaadjes het getij van
sterven aan
is het maar de vraag
of bruin de winter
trekken kan
Piet Hardendood augustus 2022
Toen en nu
toen je mij gelezen hebt
de les
mij op het papier gezet alsof
het mijn huid was
het blijft me als de waterpokken
bij
er niet tegen ingeënt bleef
groeien zeer doen
altijd smolten de sneeuwvlokken
ook zomers
altijd de krenten uit de pap
voor een ander
toch is het lente geworden
lees ik zelf voor uit eigen werk
dank
dat u me op sterk water hebt gezet
Piet Hardendood september 2022
Dichters
ze liegen de taal uit elkaar
om woorden opnieuw te verbinden
om alles wat ettert
aan komt vliegen
in een zinsnede te vangen
een bede te schrijven waarbij
duiven zich thuis voelen
dichters
ze schuiven de tijd voor zich uit
om ruimte te scheppen voor taal
die kruimel voor kruimel
gevonden moet worden
ze putten uit bronnen
halfleeg of halfvol waarin
metaforen hun kansen benutten om
harten te winnen ook die
van hardhorend doven en blinden
dichters
ze beeldhouwen met woorden
een vers op een sokkel van witregels
en pas als het stof der zinnen
is opgetrokken
zijn zij als vlegels vertrokken
naar plaatsen waar zij
opnieuw weer beginnen
Piet Hardendood Augustus 2022
Versneld proces
ze weet wel dat hij weggaat
ze voelt het aan de omhelzing
zijn hand door je haar van die ander
een kus nog
zijn lippen op de jouwe
je proeft afstand op korte termijn
had hem maar nooit je vinger gegeven
jeugdig optimisme
met een gelovig isme als grondslag
zijn leugenachtig verzinnen is
begonnen
langzaam raakt de kamer leeg
wat een behandeling
Piet Hardendood juli 2022
Gedragen
ik heb ons samen
opgehangen
zwart wit gezien in de
verleden tijd
maar nu we daar zo hangen
ingelijst en
steeds nog ademhalen
de toekomst doorgereisd zijn
met de reisgenoten
vallen – opstaan
slagen – falen
mag gaan nog steeds
een komen zijn
en in al die tijd
hebben alle dromen die
gedroomd zijn
ons door de eeuwigheid
gedragen aan
slechts één enkele schroef
Piet Hardendood augustus 2022
Stiltemoment
samen alleen
op de top van het duin
waar stilte
schuin afgesneden bloeit
als een bloem in de knop
we wisten de ruisende zee
in ons bloed het water
levensader
ongrijpbaar dichtbij
samen alleen
op de top van het duin
een moment waarin het
leven gevrijwaard is
van de dood
waar zwijgen veelzeggend
symbool staat voor
taal die volmondig instemt
met het geluid van de zee
Piet Hardendood augustus 2022
Zappen
voeten op de hocker
het beeld verspringt
in aanloop naar morgen
zingt er een vogel
op twee gedachten
we lachen om de
misgeschoten kogel
van de jager die zo
de vier jaargetijden mist
het beeld verspringt
nog een keer nu voeten
als lijdend voorwerp
van de hocker afglijden
flamingo's op één poot
aan hoogmoed lijden
terwijl de dansvloer
leeg blijft
de kans bestaat dat
nog een keer het
beeld verspringt
afhankelijk van
de slaapbehoefte
Piet Hardendood juli 2022
Onzegbaar
dat ik je liefheb is
ontwijfelbaar waar maar
ik kan het niet zeggen
domweg ik hou van jou
klinkt zo algemeen
zo gemakzuchtig
evenzo ik heb je lief of
jij bent mijn allerliefste
ik kan het niet zeggen
ik moet het laten gebeuren
Piet Hardendood juli 2022
Slaapkamerbeeld
de geruite stoelkussens
liggen boven op de kast
het past maar net
het plafond zou niet
lager moeten zijn
de kast niet hoger
de kussens uitgevouwen
niet dikker
de stoelen buiten
schikken zich noodgedwongen
in hun naakte status
nu er buien dreigen
ook wij schikken ons
lepeltjesgewijs weliswaar
ons krijgen ze niet
op de kast
Piet Hardendood juli 2022
Uitgedaagd
hoe jouw rijpheid
de nacht door in mij droomt
het is een schouw van
onvoorstelbaarheden
ik weet nog
hoe verleden oud geworden
je jonkheid toonde maar
nu in deze wondere nacht
waarin de sterren zich
voor jou verschoonden
ik slechts van verre zien mag
hoe jouw schoonheid is
bijeengebonden
nu – in deze wondere nacht
waarin de slaap mij als
verdachte ziet beroep ik mij
op 't feit dat ik ben uitgedaagd
hoe jouw rijpheid
onweerstaanbaar zich in mij
gedraagt – mijn ogen onafwendbaar
dwalen door jouw pracht
ik wist al toen verleden
nog niet oud geworden was
jij tot rijpheid groeien zou
in dromen onbereikbaar voor de tijd
Piet Hardendood juni 2022
Beminde
het ontspringen van de dans
het beloven loochenen
het niet achterom kijken geen moment
het oude nest verlaten
het niet uit de bron drinken
het onbekende geen kans geven
het zogende niet lessen
het onvergeeflijke niet willen vergeven
het niet willen nestelen
het je niet vergewissen
het je verslikken in de liefde
het niet in het diepe durven springen
het niet te vermurwen zijn
het verdringen van verdriet
het ongeloof
het je doof houden al die tijd
het er niet meer zijn
het niets meer laten horen maar
het ergste was nog
het ons aankijken die blik toen je wegging
maar toch dat blijft altijd
het desondanks beminde zijn
Piet Hardendood juni 2022
Verzonken
je zou er zo je wilt natuurlijk kunnen gaan liggen
je denkt er over na tijdens het aardappels schillen
immers zij kennen die grond daar als kiemkracht van leven
je zou er natuurlijk kunnen gaan liggen
tussen het hoge gras alsof je nog jong was maar wil je
het ook misschien schrik je je wel dood van de stilte die
zich ongetwijfeld zal hechten aan jou als kringloop
daar waar jij wellicht zou willen gaan liggen
een eigen stek tussen de doden van eerder
het kan – je wikt de plussen en minnen
tja je zou er natuurlijk kunnen gaan liggen
vergeet dat er nog vuur onder
de aardappelen moet en worden gegeten
helemaal vergeten – je gedachten op dood spoor
neem je je voor ze later nog wel eens te ordenen
tenzij geheel onverwacht de rapen eerder gaar zijn
Piet Hardendood juni 2022
Zomerdroefheid
dat bewolkte boven ons
het hangt in de lucht
hoe lang het duurt heeft
met de atmosfeer te maken
het aan te raken kan onnodig
onweer veroorzaken
een vlucht regenwolken
flikt het weer om na te druppelen
waardoor de straten
blank gezet worden
discriminatie klinkt het luid
de politiek let ook niet op
doch het lijkt een plot van
moeder natuur en nu het al
dagen duurt lijkt alles grijzer
waarom is ondanks God grijs
altijd zo eenzaam
al dat bewolkte boven ons
vertolkt een eigen wijze maar wij
we gaan eronder door
hoe zouden wij dan de hemel loven als
het koor de akoestiek moet missen
iets of iemand moet zich toch
vergissen of zit de wind in
de verkeerde hoek
Piet Hardendood juni 2022
De dichters
ze roepen van alles tevoorschijn
vergezichten
ze nemen een loopje met de
waarheid
oorlogen vol vrede roepen ze op
die een tijd van
leugens doen vermoeden
ze roepen
blootsvoets een zee aan om
hem het land in te lokken
zout water op sokken
hoog opgetrokken
als het gordijn van de bühne
bezingen de wind
als een gehuwd kind in
een vertakte boomhut
het geluk van
droomdroge voeten
ze steken de lucht aan met
pompoenen van vuur
benoemen de dag als begin
zonder einde met
bloedrode kleuren voor het
brood in de morgen en
de vale voor 's avonds opdat
wolven de schapen weer doden
als een levend geheel
ach wat roepen ze veel
de dichters
blaters van woorden zijn het
de groene weiden eisen ze op
om geen ruimte te laten voor
witte boorden verhalen
weg met de praatjes weg met
het schuim van de natie
duimzuigers zijn het de dichters
je kan niet met ze niet zonder
niet zonder de vrome zonder de ruige
maar toch
noem ze praatziek voor mijn part
doch laat ze
in hun kracht van verbeelding
Piet Hardendood juni 2022
Specht
de geluiden
ze klinken op tegen de stammen
als zijnde
berijmde psalmen
boete doening na een lange winter
alsof de
opgelopen schrammen
moeten gehecht
het gevecht duurt al dagen
zelfs weken
iets of iemand moet toch
sterker zijn
de rechte stammen of de
scherpe bek
doch het zal beslecht zijn
voor de tijd van zomer
aanbreekt
Piet Hardendood mei 2022
Sprakeloos
op één of andere wijze
veranderd de spraak nu
liefde vanaf het balkon roept
over gaat in lispelen
soms het missen van woorden
is er geen plafond om als
echo te dienen
je poogt en je poogt
je beoogd een antwoord op
de roep van 't balkon
dwaalt rond in de poel van je ziel
totdat je ontdekt dat
er geen taal is voor liefde
enkel gevoel
Piet Hardendood mei 2022
Heimwee
je weet hoe
heimwee kan nadruppelen
kringen kan vormen
je niet hoefde te bukken voor
de opgehangen slingers
geluidsnormen je
kende het woord niet net
als langeafstandsraketten
landjepik deed je met een zakmes
een Zwitserse welke je
voor je verjaardag had gekregen
in afgebakende grond
je weet hoe
heimwee een les kan zijn die het
midden houdt tussen
jaloersheid en tevredenheid
intussen bedenk je je ook nog
dat bidden toen gewoontegetrouw
spontaan klonk nu
meer iets van een noodgreep heeft
je wordt oud je leeft je
laatste vonkenregen in het
hedendaagse tijdperk en de
heimwee je laat hem lonken in
de wetenschap dat ook nu nog
de kerk altijd ergens in
het midden ligt
Piet Hardendood mei 2022
20.
als ik jou denk
wenkt de tijd me
in jou te verblijven
liefste jij zou daar toch ook
wie is er in godsnaam verdwaald
in de tijd van jouw oneindigheid
ik zie hier geen enkele wijzer
wel nog zie ik je staan op
het perron
instappen
gaan
in tijdelijkheid
maar hoe anders is het nu
nu denken
achteruit moet lopen
een eeuwigheid tegemoet
waar ik jou misschien vind
Het was goed
het heeft geen gezicht
aan het daglicht ontstegen
is de wereld vergeven
van kwaad dat zich richt
op de schuld van onschuldigen
die onwetende weten
doch die leven verbeten
in de steeds ongeduldige
waan van de dagelijkse dag
blijft het gezicht leep verborgen
schuift de schuld door naar morgen
en toch zei god dat het goed was
Piet Hardendood maart 2022
Iconisch
het veelvoud van
onschuldig heeft geklonken
nu wacht het donker
is er de stilte
de kilte onder steen
als balsem op de wonden
dat wat geknakt is wacht
drie dagen nog
drie nachten voordat
het onverwachte
beslag zal leggen op
het leven
vervalt het bedreven kwaad
in vluchtgedrag zodra
het licht opgaat
opstaat om als
icoon te wonen
te midden van de mensen
Piet Hardendood april 2022
Nooit eerder
je wacht op wat er komt
een woord
een gedachte
een stem
je wacht
wellicht vindt je
wat nog nooit is gevonden
stuit je op bronnen die
je tot bruid willen zijn
maar
je wacht
wacht tot het licht wordt
de dag een gezicht krijgt
een gezicht
dat ergens op lijkt
of misschien wel op iemand
je wacht
wacht langer dan
de stilte die fluisterend roept
als een stem van voorbij
er klinkt een ruisen op
een groet
waarin je iets van het
verleden herkent
en nog – nog
wacht je
middenin het zachte rumoer
er behoeft geen roer om
alles wat komt of eens
komen zal – zal zijn
als vervulling van dromen
nooit eerder gedroomd
Piet Hardendood maart 2022
Een grens over
alles ligt open
iedere andere optie
sluit daarbij aan
wat dicht ligt duidt
op een misvatting
de oorlog
de oorlog ligt ook open
net als het water dat
niet is bevroren
tevoren weet je dat niet
en toch is hij gebleven
zij gevlucht alle
geruchten hou je open
kom je terecht
en waar
nu alles nog open ligt
al zijn er wegen afgesloten
toch ligt de oorlog open
in al zijn wreedheid
in al zijn kretologie
de macht schaakt en schikt
waar dood open en bloot
zonder schrik
het straatbeeld bepaald
zit hij gevangen in de strijd
vlucht zij in tweestrijd gevangen
op weg naar vrijheid
een grens over
het wordt er niet
rooskleuriger op zolang het
open ligt
in een zwarte bladzijde van
de geschiedenis
Piet Hardendood maart 2022
Op weg naar Pasen
ze fietst
gaat een drempel over
de wereld ziet er
op zijn kop anders uit
iets in haar zegt dat het
wel weer anders worden zal
als dat het geworden is
ze fiets
drempels te over
er schuiven ongedacht
namen langs ze huivert even
ze wacht tot het licht verspringt
trapt zich een grens over
ze ziet hem staan
de mens in de bloedakker
van de wereld
ze kijkt achterom
niet uit heimwee maar
of er nog meer volgen
Piet Hardendood maart 2022
Uiteindelijk
er wordt
gevochten
gevlucht
harten gelucht
gehuild
graven gekuild
in bochten gewrongen
geschoten
bommen gegooid
raketten gericht
huizen ontwricht
in schuilkelders geschuild
zand in ogen gestrooid
doden geteld
statistieken gemeld
angst gezaaid
tranen gemaaid
wat erger is
gelogen
de waarheid verdraaid
met tweespalt als uitkomst
recht gesproken
wat krom is
en nog erger
een sluw spel gespeeld
over de ruggen van
onschuldige mensen
het is alles
een kluwen waarin
de waarheid
verklit zit
onzichtbaar
totdat
het leidt tot
een nieuwe dimensie
Piet Hardendood maart 2022
Ogenschijnlijk
met de schrik laat je
het potlood uit je
handen vallen
honderdtallen woorden
sterven een stille dood
op het krijtwitte papier
hier wordt er geschreeuwd
hier liggen lijken opgeschort
te wachten
er is letterlijk geen graf
vers van de schep te krijgen
de tijd treft onze laksheid
middenin een zin loze zin
vol van medelijden
we worden van elkaar
gescheiden in één en al
saamhorigheid nu er een
vijand is die de taal van
doven afwimpelt bij een
al te simpele
voorstelling van zaken
Piet Hardendood maart 2022
Discrepantie
nu ik je gevonden heb
zal ik je blijven zoeken
wetende
dat jouw komen gaan is
je niet bent in te lijven
jouw leven is gestoeld
op vrijheid om
er te kunnen zijn
er te kunnen zijn
in de verste uithoek van
nabijheid
toch iedere keer als ik
jou opnieuw weer vind zou
ik je open willen dichten
maar het schrijflint
bevat nu eenmaal
onvoldoende inkt om
jouw liefde te herschrijven
zo leven wij in een kladrelatie
waarin zo is desondanks
gebleken steeds weer
voldoende spaties zijn voor
leeftekens op de levenslijn
Piet Hardendood januari 2022
Verhelderend
de kaarsjes vlammend als
een betoog van vrede zijn
het de lede ogen die het
verkoren lam zien bloeden
ten strengste verboden het
verhaal te voederen wordt
taal gecensureerd nu het
opnieuw gaat om
het spel meer dan broden
de kaarsjes vlammend als
een betoog van vrede
tegen de tweede strofe in
zijn het de lede ogen die
steeds weer oplichten in
de vredesvlam die steeds
opnieuw zal worden
aangestoken
Piet Hardendood januari 2022
Twaalf
tiener al – kind nog
hormonen gieren
door haar lijf
emoties gaan en komen
straks moet ze kiezen
studie – school en dan
– dat wil ze graag -
op vakantie mits
ze is geprikt
anders loopt ze 't mis
straks moet ze kiezen
tiener al – kind nog
zo'n mooi kind
Piet Hardendood januari 2022
Zijn
zijn we onszelf nog of
zijn we geworden
geworden in een
verloren uur van de tijd
waar de orde zoek was
zijn we onszelf nog of
geworden tot bomen van
zekerheid – tegelijkertijd
onzeker als de seizoenen
zijn we onszelf nog
jong nog en groen
ongesnoeid
los van de schaar die
het beter weet
of is ons 'toen' verbrand
in het kampvuur van
onze jeugd
zijn we onszelf nog
zoals het strand en de zee
die samen eb en vloed
verdragen – onszelf nog
zoals de schelp die er ligt
in alle geduld en op
luisteren gespitst is
zijn we onszelf nog of
laten we de rivier
oeverloos stromen
het land in om te verdrinken
willen we dat drenkeling zijn
geen reddingsboei
bij de hand
zijn we onszelf nog
samen één met de natuur
één in ieder getij
samen door
het louterend vuur gaan
om het verloren uur
terug te vinden en
onszelf als kinderen
Piet Hardendood januari 2022
Tijdsspanne
nu ook het waken
naar het lijkt
slaap gevat heeft
stil verscholen
onder het vale laken
van de dood
spelen heel zachtjes
weliswaar al
enkele violen
de muziek klinkt als
een gebroken
winterlandschap
en zwelt heel langzaam
aan tegen de kale bomen
maar
sterft op de grens van
het geluid in zwanenzang
nu nog hoor ik de
ontaarde laatste tonen
o mens – gods mens
waak
?
alles is anders
de regen is anders
de wind
de sneeuw
het ijs
het vergeven is anders
het bewijs
de leugen
de liefde
de haat
de vrijheid is anders
het verheugen
het grieven
de praatzucht
alles is anders
de vlucht is anders
het gerucht
het kennen
het vieren
het verdriet is anders
de blijdschap
de verbindende banden
het verwennen
het versieren
alles is anders
het nieuws is anders
het regeren
de oppositie
het werken
het leren
de politie
alles is anders
de posities zijn anders
het sporten
het bezoek
het feesten
de tekorten
het genoeg
behalve de tijd
de mensen hoe is het met
de mensen
Piet Hardendood januari 2022
Speelplek
ik zat hier nooit eerder
de wereld lijkt er anders
ooit moet het daar
ook zo geweest zijn
toch
is de tijd bij hier en daar
hetzelfde
niets op een andere
leest geschoeid
en toch – opeens zie ik het
is er hier iets anders
de doelen die er staan
zijn leeg
Piet Hardendood december 2021
Voorafgaand
de winter ligt languit in
verlangen op zijn rug
zucht genadig
om een bruidskleed
wit
beroept zich
op het maagdelijk vlies
als dat geaccepteerd wordt
pas dan zal duidelijk zijn
dat de kou nog
lang niet uit de lucht is
Proeftijd
nadat de schapen zijn geteld
wij ons vergapen hebben aan
het koor dat maagdelijk aan
de hemel hing en zong
van de geboorte
wij simpelweg de spruitjes opgezet
stoofperen gaar geweld
de tafel zoals het hoort gedekt
we proefden zomaar samen hoe
het leven smaakte zowel
het bittere het zoete tot aan
het zelfgemaakte
chocolade toetje toe alsof er
een engel stiekem
hier gebleven ons de kracht
van zweven even had geleend
en bij het kopje koffie zag ik
vanuit mijn ooghoek een
schittering voor 't raam
waarin wij samen in een
overvloed van licht en kaarsen
weerkaatsten ons verbaasden
over 't beeld
toch had ik zelf
eerder al het daar op gehangen
niet wetend dat vanavond
deze kerst ontworsteld uit
de wonden van de tijd
zo vredig vlam zou vatten
Geduld
verlangend licht
uit zwangerschap
tot leven gekomen
richt zich vooraleerst
voorzichtig op
in kwetsbaarheid
nu ook de vrome
welkomstwoorden
neigen naar een uniformiteit
welke een poging wagen
het licht te
verdonkeremanen
maar toch bij monde
van het kind klinken
steeds weer
onverwachte woorden op
die al het lang verlangen
in het niet doen zinken
Geen keus
soms bekruipt het je
dat anders zijn
sluipt de angst in de
weekmakers van je ziel
wat als dat anders zijn
tot sancties leidt
het pleit tevergeefs
je afgescheiden moet
gaan leven
je twijfelt tussen
vluchten of aanvallen
anderzijds weet je dat
beiden
bij voorbaat mislukken
indien
je niet blijft in de liefde
Barensweeën
dit land is eindejaar weer dicht – op slot
met recht genoemde donkere dagen
het feest van 't Christuskind en God
leunt zwaar op de aloude vragen
nu velen grosso modo instemmen
met het gemodelleerde kwaad
zich keren tegen hen die anders denken
aangespoord door leugenpraat
en toch zal straks het kind er zijn
geboren uit een zwangere nacht
uit barensweeën af en aan – vol pijn
het zal ons vrede brengen – licht
en zij die geloven in hun eigen kracht
zien voorbij aan boodschap van de krib
Piet Hardendood december 2021
Speelplek
ik zat hier nooit eerder
de wereld lijkt er anders
ooit moet het daar
ook zo geweest zijn
toch
is de tijd bij hier en daar
hetzelfde
niets op een andere
leest geschoeid
en toch – opeens zie ik het
de doelen die er staan
zijn leeg
Op deze website wordt regelmatig gewerkt aan nieuwe items en een andere indeling.
Op niet al te lange termijn ga ik weer aan de slag met tekst en nieuwe items.
Nieuwe gedichten
Kantelpunt
het zijn de resten die mij
somber stemmen
de laatste stukjes
het beste dat geweest is
het zijn de wonderen
die waren
het licht dat zich langdurig
van zijn vroegste kant
liet zien
het spreken over
misschien nog even de
doodse akkers die
geen leven dragen
enkel diepe striemen van
het oogsten
het naakte dat
ontleed zich kleed als
verdienmodel tegen
die verrekte kou
ach ja ik weet het
het is het spel van de
seizoenen echter
ik heb iets tegen
dat sombere
dat ontgroenen
Piet Hardendood oktober 2024
Kom
kom
binnen
zwaai de blinden open
kom nu het druipen
heeft gedropen
wat gevloeid heeft is
gevloden
kom
open mij
als kind aan huis
ontmoet mij
in de verste hoeken
in de dichtstbijzijnde
kom van een omhelzing
kom
daal in mij af
neem van hetgeen dat
nog op schalen ligt eerder
niet eetbaar scheen
kom
daal af mijn liefste
stap voor trede
negeer de
valse redevoering van je
tweeledigheid
kom vat moed
begroet de nieuwe mens
in al zijn tederheid
Piet Hardendood augustus 2024
Komst
naakt op het randje
ligt liefde te slapen
alsof het twijfelt aan de echtheid
ten tijde van ontwaken zal
het licht haar teder strelen
in het vast geloof dat ze
daartoe is geschapen
liefde en licht ze beseffen beiden
dat
slechts geduld hen in kan wijden
in het geheim van samenzijn
wat voortijds afspeelt
enkel schijn
de tijd pas daar is als de dag
ontbloot van naaktheid
aanbreekt
Piet Hardendood juni 2024
Bloeistress
ik weet nog
hoe groen het gras was
hoe onze liefde bloeide aan
de hoge kant
de zon die gloeide op
onze blanke huid
hoe het geluid van
vroege vogels ons
verleidde
o ja
voortijds is er ingezaaid
wisten wat in het verschiet lag
nee
lieten het niet aan het
toeval over
het moest en zou
de tijd niet opgeschoven
ik weet nog hoe hoog
hoe groen het gras was
wij aangekleed niets om het lijf
een ketting knoopten van
de voorjaarsmadelieven
een voor jou en een voor mij
voor om het lijf
Piet Hardendood september 2024
Achter je dacht je
de geluiden herkennen
in de wind als
zij los geraken
rondom een huis
wegkruipen laf is
en je niet weet waar
je het kind
hebt gelaten
toch weet je
dat hoekje nog
kin op je knieën of zelfs
je hoofd er tussen
dat zij kwamen kussen
bij geval en
de ramen ontdeden
van geesten
de geluiden
je weet nooit of
ze blijven
waar heen gaan
ook niet nu je
groot bent
dat ben je toch
Piet Hardendood september 2024
In het midden van onze tijd
dat van boven die wieg
is lang geleden
daarvoor was dat korter
de hemel ook wel hemeltje
genoemd plooide bij verrassing
jouw vroege glimlach
uren stonden we er
als in een eeuwigheid
althans zo voelde het
onder dat hemeltje op de
aarde beneden was er een
hemel boven geloofden we
we reikten ernaar alsof
we erbij konden – is er sinds
enige tijd het besef
dat er geen andere
hemel bestaat dan boven
die wieg
was
Piet Hardendood september 2024